شعر آقا سلامت می کنم

نقاببه هر صبحی که روز از نو، شود از حکم یزدانیبه هر مُلکی و آبادی، به هر بزمی و میدانیمرام آدمی باشد، نقاب بر چهره بنشانَدگهی از روی حیلت یا، فریب و بازیگردانییکی از بهر خوشرویی، یکی از بهر حرف خَلقیکی از بهر طَمّاعی، یکی از فقر ایمانییکی در دل پر از درد است، ولی در چهره اش لبخندیکی در دل پر از کفر است، ولی مُهری به پیشانییکی باشد شریک دزد، و گَه با قافله همراهیکی خائن به این خاک است، ولی گوید من ایرانییکی از روی ناپاکی، دهد بویی چونان مردارولی خوشبو کند خود را، به آن عطر خراسانییکی در کار خلق و ناس، دمادم فتنه انگیزدیکی چهره نماید چون، فلان عالم ربّانی[1]یکی شال کمر بسته، که ویرانت نماید لیکبه ظاهر مِهر او بینی، بر آن احوال تو حیرانییکی بار گنه دارد که صد فیل زیر آن مانده[2]عجب دارم از آن چهره، نبود در او پشیمانیگهی بر خود بگویم مَرد، بس است این حفظ ظاهرهازِ چه بازیگری کردی؟ در آن نقشت تو زندانیبه خود آی استوار آن دم، که خویشتن را غریب بینی[3]نقاب از چهره ات افکن، بشو آنچه که تو آنیابوالفضل سرلک متخلص به استوار[1] - کنایه از اینکه با آنکه دشمن و بدخواه مردم است، ولی یک چهره مذهبی به خود می گیرد و با این عوام فریبی، حق مردم را پایمال می کند.[2] - کنایه از اینکه سنگینی بار گناه او را صد فیل هم نمی تواند حمل کند.[3] - کنایه از اینکه آنقدر در نقش و ظاهرسازی غرق شده ای که هیچ شباهتی با شخصیت واقعی خودت نداری و گویا خودت را نمی شناسی + نوشته شده در جمعه هشتم بهمن ۱۴۰۰ ساعت 23:48 توسط ابوالفضل سرلک  |  شعر آقا سلامت می کنم...

اَرِنی و لَن تَرانی[1]چو شنیدم این سخن را ز زبان آن سه هوشیار[2]ز سیاه خواب غفلت بشدم به هوش و بیداراَرِنی بگفت چو موسی و شنید و لَن تَرانی[3]جلوه های حق بدیدم به جهان و خلق چه بسیارجلوه ات به بال پرواز، جلوه ات به نای آوازجلوه ات به راه پر راز، دیدم از دو چشم بیمارجلوه ات به زندگانی، جلوه ات به هر نشانیجلوه ات به این معانی، دیدم آن خالق اسرارجلوه ات به شبنم گل، جلوه ات به ناز بلبلجلوه ات به برگ سنبل، دیدم آن جلال جبّارجلوه ات به راز خلقت، جلوه ات به نار و جنّت[4]جلوه ات به هر حقیقت، دیدم آن قدرت قهارجلوه ات به عشق عاشق، جلوه ات به هر شقایقجلوه ات به این حقایق، دیدم از روی مه یاردیدنت به چشم سر نیست، چشم دل ببایدش شستتو به عمق جان درآیی، تویی آن خدای ستارهمه عمر ناثوابم، جلوه ات به ما نشاندیکوری دو چشم دل بود، ز جفا و جور گفتارهمه شب به این امیدم که به شفع و وتر و تسبیح[5]به نوای مرغ آمین رسد آن لحظۀ دیدار تو کجا و فهم ما چیست ز توان کردگاریتبه چه سانی درک آن کرد، عاجزم ز فهم و پندارابوالفضل سرلک متخلص به استوار[1] - اعراف، آیه 143[2] - هر سه شاعر سعدی، حافظ و مولانا در وصف این آیه، اشعاری را گفته اند.[3] - ارنی به معنای خود را به من نشان بده و لن ترانی به معنای آنکه تو توان دیدن من را نداری[4] - نار و جنت به معنای جهنم و بهشت[5] - به معنای نماز شفع و نماز وتر و تسبیحات انتهای نماز شب + نوشته شده در دوشنبه شانزدهم اسفند ۱۴۰۰ ساعت 0:59 توسط ابوالفضل سرلک  |  شعر آقا سلامت می کنم...

پژواکز شوق زندگانی گَه، به کوهستان سفر کردمطراوت در طبیعت بود، بدین سان گه خطر کردمیکی سنگی به زیر پای، به ناگه سست و لغزش کردفرو افتاد به هر درّه، به هر ضربت چه غرّش کردصدای سنگ می پیچید، میان درّه باز و بازاز این پژواک غرّشها، صدا پیچید چون آوازبه هر نایی نوایی بود و هر تاقی به توقی دنگ[1]شنیدم این صداها را همانند صدای سنگ به پاسخ در صدای سنگ، فقط پاسخ همان سنگ بودنه قلّه ناله ای کرد و نه درّه در پی جنگ بودبدیدم آشنا این را، به عبرت در گذار عمرکه پژواک عمل دیدم، مدام در گیر و دار عمربه هر جا خیر و نیکی را، به راه حق روا سازیبه پژواک پاسخش نیکی، ببینی تو در این بازیو گه چون در ره ناحق، چو محکم گام برداریچنان سیلی خوری زین دست، برابر هر چه می کاریبدین نکته بگرد آگه، عقوبت از جفای توستبیامد بر سرت هر چه، تماماً از خطای توستگریبان خودت گیر و نهیب خودخطاکاریرها کن هر گله یا بغض، نِشین بر تخت شرمساریکسی با ما نگشت دشمن، خلایق با تو هستند دوستکه اول دشمن آدم، خود او باشد و هم اوستبه هر دم استوار این را به نجوا کن تو آوازیجهان دار مکافات است، ببین از خود چه می سازیابوالفضل سرلک متخلص به استوار[1] - لفظ عامیانه برای سر و صدا و صدای برخورد دو شیء محکم به یکدیگر + نوشته شده در سه شنبه نهم فروردین ۱۴۰۱ ساعت 19:30 توسط ابوالفضل سرلک  |  شعر آقا سلامت می کنم...